Athene, ik ruik, ik rook, ik heb...

…geroken en gerookt.

Eleftherios Venizelos, sinds 2001 de belangrijkste luchthaven van Athene.

Deze luchthaven is genoemd naar een Griekse staatsman. De naam van deze man was dus, zo moge duidelijk zijn, Eleftherios Venizelos (voluit Elefthérios Kyriákou Venizélos, Grieks: Ελευθέριος Κυριάκου Βενιζέλος).
Afkomstig van Kreta, dus eerst Kretenzer en dan pas Griek. Hij was het die het voor elkaar kreeg om Kreta te herenigen met de rest van Griekenland.

Deze man kreeg, wegens zijn grote verdiensten voor het vaderland, niet alleen een luchthaven naar zich vernoemd, maar tevens een plaatsje op de 50 eurocent munt. Daar staat zijn afbeelding op. En of dat nog niet genoeg was, talloze straten en pleinen door het hele land hebben Venizelos of Venizelou (de genitiefvorm, dus ‘van Venizelos’) in hun naam.

Afijn, veilig geland op die luchthaven. En mijn eerste gewaarwording was: wat ruikt het hier lekker! Een zoete, frisse geur, een beetje vanilleachtig, bloemen, amandelbloesem, frangipane, zoiets. Ik rook het overal. Vooral rondom de damestoiletten. In de meeste gevallen hangt daar een ietwat minder aangename geur.

Er vanuit gaande dat het de luchtverfrisser of het schoonmaakmiddel was wat daar gebruikt werd, en al rondkijkende constaterende dat alles er enorm schoon en opgeruimd (opmerkelijk waren de vuilnisbakken, die hadden drie gescheiden vakken, één voor papier, één voor plastic, en een derde voor het overige) uitzag, leek het mij, dat Athene anno 2011 een propere stad was. Althans, dat was mijn eerste indruk.

Nog steeds rondkijkende, speurende naar borden die de weg konden wijzen naar de bagageband en de uitgang, ontdekte ik een rookhok. Wat een verademing! Na vele rookvrije uren, eerst op het geheel rookvrije Brussels Airport, daarna in het luchtruim, was ik er wel weer aan toe om mijn luchtwegen te gaan teren.

Mijn laatste nicotineshot dateerde van ’s morgens vroeg, een kort moment van genot en overpeinzing in de Brusselse buitenlucht. Volkomen bewust van het feit dat ik gedurende vele uren niet zou kunnen en mogen roken, genoot ik daar intens van een laatste sigaret. Nog even snel een laatste, diepe inhalatie, vervolgens een laatste uitgeblazen rookwolk en tenslotte een laatste peuk in de asbak, in de wetenschap dat ik daar een lange tijd op zou moeten teren.

Na enige tijd in het rookhok (om op adem te komen) en vervolgens nog langere tijd bij de bagageband te hebben doorgebracht, konden we dan eindelijk vertrekken naar ons hotel, welgelegen in het centrum van Athene, aan de voet van de Akropolis.  
Athens, here we come! 

₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪