Melina

Θα φέρει η θάλασσα πουλιά
κι άστρα χρυσά τ' αγέρι
να σου χαϊδεύουν τα μαλλιά
να σου φιλούν το χέρι.

Χάρτινο το φεγγαράκι
ψεύτικη ακρογιαλιά
αν με πίστευες λιγάκι
θα 'σαν όλα αληθινά.

Δίχως τη δική σου αγάπη
δύσκολα περνά ο καιρός.
Δίχως τη δική σου αγάπη
είναι ο κόσμος πιο μικρός.

Χάρτινο το φεγγαράκι
ψεύτικη ακρογιαλιά
αν με πίστευες λιγάκι
θα 'σαν όλα αληθινά.

₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪

De zee zal vogels sturen

en gouden sterren komen aangewaaid,

om je haar te strelen,

om je hand te kussen.

Maantje van papier,

strandje dat niet echt is,

als je me een beetje geloofde

was het allemaal waar.

Als je liefste er niet is

gaat de tijd maar niet voorbij.

Als je liefste er niet is

krimpt de wereld in elkaar.

Maantje van papier,

strandje dat niet echt is,

als je me een beetje geloofde

was het allemaal waar.


₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪

Melina Mercouri

Melina Mercouri (Μελίνα Μερκούρη) heeft een autobiografie geschreven: Je suis née grecque/I was born Greek/Ik ben een geboren Griekse. Toen haar Griekse nationaliteit haar afgenomen werd zei ze: “I was born a Greek and I will die a Greek.”

Van wiki:

"Mercouri was de dochter van een Atheens politicus. Als actrice werd zij ontdekt door Jules Dassin met wie zij in 1966 in het huwelijk trad. Zij vierde triomfen in verschillende van zijn films, vooral in de wereldberoemde Never on Sunday uit 1960. Toen in 1967 na een militaire staatsgreep de kolonelsregering aan het bewind kwam in Griekenland, ging zij uit afkeer in vrijwillige ballingschap en voerde zij in vele landen actie tegen het dictatoriale regime, dat uiteindelijk in 1974 ten val kwam.
Melina Mercouri, die zich sindsdien vaak spottend "La Veuve du Colonel" noemde, naar de gelijknamige operette van Jacques Offenbach, keerde onmiddellijk terug naar Griekenland, waar zij een actief aandeel had in de oprichting van de PASOK, de nieuwe socialistische partij van Andreas Papandreou. In 1977 kwam zij als volksvertegenwoordiger in het parlement. Van 1981 tot 1989 was zij minister van Cultuur, Jeugd en Sport. In deze functie wist zij een onuitwisbaar stempel te drukken op het Griekse cultuurbeleid, en maakte zij zich vooral bekend door haar niet aflatende pogingen om van de Britse regering de Elgin marbles voor Griekenland terug te krijgen.
Door haar sterke persoonlijkheid had zij een enorme uitstraling in Griekenland en ver daarbuiten. Zij was initiatiefneemster van een gewichtige culturele instelling: de “Culturele Hoofdstad van Europa”. Een bekende uitspraak van Melina Mercouri was dat "cultuur Griekenlands zware industrie" is. Zij slaagde er ook in het hele Griekse volk daarvan bewust te maken.
De "Melina Mercouri Foundation", gesticht na haar overlijden door haar echtgenoot Jules Dassin, heeft de bedoeling haar visie levend te houden."

Ik heb het boek ooit een keer gekregen van mijn vroegere leraar klassieke talen.
Ik heb veel aan hem te danken, onder andere mijn liefde voor theater en alles wat met Grieken en Romeinen te maken heeft.

Bij deze wil ik Paul postuum bedanken voor alle tijd die hij aan mij besteed heeft. Bij het regisseren, het mij in het donker naar huis brengen na een late toneelrepetitie met m’n fiets in z’n kofferbak, alle verhalen die hij mij verteld heeft, het leren scanderen van klassieke teksten en het geduldig luisteren naar mij wanneer ik vond dat iets op een andere manier ook vertaald kon worden. En natuurlijk voor het boek.

Ja, ik heb echt veel aan hem te danken. 

₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪

Ποτέ την Κυριακή

Nooit op zondag, officieel: De kinderen van Pireüs (Τα παιδιά του Πειραιά).
Vereeuwigd door Melina Mercouri (Μελίνα Μερκούρη).

Aπ' το παράθυρό μου στέλνω
ένα δύο και τρία και τέσσερα φιλιά
που φτάνουν στο λιμάνι
ένα και δύο και τρία και τέσσερα πουλιά

Πώς ήθελα να είχα ένα και δύο
και τρία και τέσσερα παιδιά
που σαν θα μεγαλώσουν όλα
θα γίνουν λεβέντες για χάρη του Πειραιά

Όσο κι αν ψάξω, δεν βρίσκω άλλο λιμάνι
τρελή να με 'χει κάνει, όσο τον Πειραιά
Που όταν βραδιάζει, τραγούδια μ' αραδιάζει
και τις πενιές του αλλάζει, γεμίζει από παιδιά

Aπό την πόρτα μου σαν βγω
δεν υπάρχει κανείς που να μην τον αγαπώ
και σαν το βράδυ κοιμηθώ, ξέρω πως
ξέρω πως, πως θα τον ονειρευτώ

Πετράδια βάζω στο λαιμό, και μια χά-
και μια χά-, και μια χάντρα φυλακτό
γιατί τα βράδια καρτερώ, στο λιμάνι σαν βγω
κάποιον άγνωστο να βρω

Όσο κι αν ψάξω...


₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪

Vanuit mijn venster stuur ik 
1-2-3-4 kussen;
ze komen aan in de haven, 
1-2-3-4 vogels.

Had ik maar 1-2-
3-4 kinderen 
die, als ze allemaal groot worden, 
knappe mannen zouden worden tot vreugde van Pireüs.

Hoe ik ook zoek, een andere haven vind ik niet,
een die me gek heeft gemaakt zoals Pireüs.
Als het avond wordt zet ze me liedjes op een rij,
verandert ze van snaarklanken en vult ze zich met kinderen.

Als ik mijn deur uitga 
is er niemand die ik niet bemin
en als ik 's avonds inslaap weet ik, 
weet ik dat ik van hem zal dromen.

Steentjes hang ik om mijn hals 
en een geluksparel
want elke avond wacht ik in de haven 
en ga ik uit om een onbekende te vinden.

Hoe ik ook zoek...

₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪

NOOIT OP ZONDAG...

Na een halve nacht wakker te hebben gelegen vanwege het hondengeblaf en een halve nacht geslapen te hebben vanwege het wegwerken van de halve voorraad Metaxa uit de hotelbar, werd het tijd om te ontdekken wat het ontbijtbuffet in het hotel te bieden had. Komkommer, feta, olijven, Griekse yoghurt met perziken en muesli en een plak cake, weggespoeld met wat zwarte koffie. Net als thuis, alleen neem ik daar op dat tijdstip nooit die komkommer, feta, olijven, Griekse yoghurt met perziken en muesli en cake bij mijn koffie.

Na het ontbijt werd het tijd om wat te gaan ondernemen, ergens iets te gaan bezichtigen. Maar helaas, het was maandag en alle musea waren gesloten. Τι κρίμα! (Wat jammer!) Mijn advies voor reizen naar Griekenland is dan ook: nooit op zondag! Doe het op maandag!

Afijn, je kunt ook wat anders gaan doen dan voor een museum gaan staan wachten totdat het opengaat. Bijvoorbeeld op familiebezoek of naar Marathon of dat allebei.  

Om daar te komen moesten we eerst met de metro. Athene heeft drie metrolijnen die kriskras door de hele stad gaan. Een deel bovengronds en een deel ondergronds. Bij het graven van de tunnels is er heel wat uit de oudheid ontdekt, zo ongeveer vijftigduizend artefacten. Op sommige metrostations staat het een en ander (of replica’s daarvan) uitgestald.

Omdat we buiten de spitsuren en buiten het toeristenseizoen reisden was het niet zo heel druk in de metro. Er was zelfs een zitplaats. In tegenstelling tot het openbaar vervoer in Nederland, is het in Griekenland heel gewoon dat wildvreemde mensen daar meteen een praatje met elkaar beginnen te maken. Dat kreeg ik pas in de gaten toen er tegen mij ook volop gekletst werd. Helaas, ik verstond ze niet. Tot mijn spijt moest ik ze vertellen dat ik geen Grieks sprak.
Ze dacht vast dat ik ook een Griekse was, er waren daar veel vrouwen met zo’n zelfde haarkleur (kopergoudblond, vanaf dat moment Atheens blond) als dat van mij.
Nog een klein reisadvies voor als je de metro neemt: stap niet over op Omonia, het is daar niet veilig. De naam Omonia betekent dan wel harmonie, het is daar verre van harmonieus. Als je snel beroofd wilt worden, moet je daar naartoe gaan. Ook het plein daarboven is een no-go area, zeker in het donker. Drugs, criminaliteit en prostitutie tieren daar welig. Geen aanrader en zeker niet voor vrouwen. 

₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪