…geroken en gerookt.
Eleftherios Venizelos, sinds 2001 de
belangrijkste luchthaven van Athene.
Deze luchthaven is genoemd naar een Griekse
staatsman. De naam van deze man was dus, zo moge duidelijk zijn, Eleftherios
Venizelos (voluit Elefthérios
Kyriákou Venizélos, Grieks: Ελευθέριος Κυριάκου Βενιζέλος).
Afkomstig van Kreta, dus eerst Kretenzer en dan pas Griek. Hij was
het die het voor elkaar kreeg om Kreta te herenigen met de rest van
Griekenland.
Deze man kreeg, wegens zijn grote verdiensten
voor het vaderland, niet alleen een luchthaven naar zich vernoemd, maar tevens
een plaatsje op de 50 eurocent munt. Daar staat zijn afbeelding op. En of dat
nog niet genoeg was, talloze straten en pleinen door het hele land hebben
Venizelos of Venizelou (de genitiefvorm, dus ‘van Venizelos’) in hun naam.
Afijn, veilig geland op die luchthaven. En mijn
eerste gewaarwording was: wat ruikt het hier lekker! Een zoete, frisse geur,
een beetje vanilleachtig, bloemen, amandelbloesem, frangipane, zoiets. Ik rook
het overal. Vooral rondom de damestoiletten. In de meeste gevallen hangt daar
een ietwat minder aangename geur.
Er vanuit gaande dat het de luchtverfrisser of
het schoonmaakmiddel was wat daar gebruikt werd, en al rondkijkende constaterende
dat alles er enorm schoon en opgeruimd (opmerkelijk waren de vuilnisbakken, die
hadden drie gescheiden vakken, één voor papier, één voor plastic, en een derde
voor het overige) uitzag, leek het mij, dat Athene anno 2011 een propere stad
was. Althans, dat was mijn eerste indruk.
Nog steeds rondkijkende, speurende naar borden
die de weg konden wijzen naar de bagageband en de uitgang, ontdekte ik een
rookhok. Wat een verademing! Na vele rookvrije uren, eerst op het geheel
rookvrije Brussels Airport, daarna in het luchtruim, was ik er wel weer aan toe
om mijn luchtwegen te gaan teren.
Mijn laatste nicotineshot dateerde van ’s
morgens vroeg, een kort moment van genot en overpeinzing in de Brusselse
buitenlucht. Volkomen bewust van het feit dat ik gedurende vele uren niet zou
kunnen en mogen roken, genoot ik daar intens van een laatste sigaret. Nog even snel
een laatste, diepe inhalatie, vervolgens een laatste uitgeblazen rookwolk en
tenslotte een laatste peuk in de asbak, in de wetenschap dat ik daar een lange
tijd op zou moeten teren.
Na enige tijd in het rookhok (om op adem te
komen) en vervolgens nog langere tijd bij de bagageband te hebben doorgebracht,
konden we dan eindelijk vertrekken naar ons hotel, welgelegen in het centrum van Athene, aan de voet
van de Akropolis.
Athens, here we come!
₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪
